ALLEEN MET TWEE
24 januari 2022 - Brussel
Als je omgeven bent door veel schoonheid, is het soms moeilijk om nog schoonheid te zien. Zo staat Brussel bol van de architecturale bezienswaardigheden waar mensen dagenlang voor rijden en halve spaarboeken aan wijden. En ik? Ik hoef mijn deur maar uit en ik ben er al. En net daarom zie ik het niet meer.
Maar vanavond zie ik het wel: een prachtige Grote Markt, badend in het licht van haar eigen begrenzing. De toeristen zitten blijkbaar thuis en dus heb ik dit magnifiek openluchtmuseum bijna helemaal voor mij alleen. En toch... Toch slaag ik erin om op een godverlaten plein - weliswaar lichtjes verzonken in gedachten - los op een andere voetganger te botsen. Het voelt bijna als een slechte sketch van Gaston en Leo, maar dan zonder lachband.
Een klungelige botsing, meer is het niet. Maar voor mijn botspartner - een man van rond de veertig met een moeilijk thuis te brengen accent - blijkbaar aanleiding genoeg om zichzelf voor te stellen en mij vervolgens helemaal uit te vragen: van waar ik kom, waar ik woon, welke talen ik spreek, … Net zoals in een veel te gemakkelijke quiz geef ik zonder na te denken alle juiste antwoorden en ondertussen zet ik mij al schrap voor de vraag die nu ongetwijfeld volgen zal. Ik twijfel nog of hij meteen voor mijn gsm-nummer zal gaan of eerst zal voorstellen om mij te begeleiden tot aan mijn tramhalte, waarmee hij mij als meisje alleen in het donker uiteraard een groot plezier zou doen, omdat ik mij dan niet onveilig hoef te voelen.
Maar nee. Er volgt helemaal geen nieuwe vraag. Er volgt alleen een lichte glimlach en een helder besluit: dat het een fijne babbel was en dat hij mij nog een mooie avond wenst. Ik wens hem hetzelfde en terwijl ik mijn weg glimlachend verderzet, besef ik dit:
De schoonheid van Brussel zit hem niet enkel in de architectuur.