HET BESTE MOET NOG KOMEN

Oké, dus dit gebeurde vandaag.

​

Rond vier uur besliste ik om nog even naar het bos aan de rand van de stad te gaan voor mijn eerste bosbad van het jaar. Ik vertelde mijn mama dat ik mijn telefoon thuisliet, zodat ze niet ongerust hoefde te worden als ze me zou proberen te bereiken. “Naar huis keren als het donker wordt, hé”, zei ze nog. “Natuurlijk”, beloofde ik haar.

​

Maar mijn meeting met de bomen, de vogels en de stilte liep zodanig uit dat het begon te schemeren voordat ik er erg in had. En dus liep ik - ondanks mijn belofte - toch alleen door een donker bos. Plots hoorde ik voetstappen achter mij. Een jonge kerel met een kap over zijn hoofd stak me traag voorbij en bleef wat verderop staan zodat ik weer voorbij hem moest. Ik probeerde om niet in de angst te gaan en om in de plaats daarvan wat licht naar hem te sturen - daar doe je tenslotte nooit iets verkeerd mee - maar toch moest ik meteen aan de woorden van mijn mama denken. Ze heeft wel een punt: je moet het gevaar ook niet gaan opzoeken.

​

“Excusez-moi, monsieur”, begint de man terwijl ik hem voorbijsteek. Dat hij niet doorheeft dat ik eigenlijk een meisje ben, kan ik natuurlijk op de duisternis steken maar het had wellicht ook geholpen als ik niet zo’n marginale oversized outfit had uitgekozen om te gaan bosbaden. Om het niet te gênant te maken, corrigeer ik hem al lachend. Hij blijkt de weg kwijt te zijn en weet niet goed hoe hij het bos uit moet geraken. Omdat hij dezelfde uitgang als ik moet nemen, wandelen we het laatste stuk samen. We praten over zijn studies, over mijn documentaires, over het bos en over Brussel. En voordat onze wegen weer scheiden, geven we onze gezichten ook een naam.

​

“Ik ben Lidewij.”

“Ik ben Chihab.”

​

2021, je bent nog maar net begonnen maar je hebt me met deze magische ontmoeting al een prachtig cadeau bezorgd. En het beste moet nog komen. Daar ben ik zeker van.