HET MOOISTE VAN DE MENS

Zaterdagmiddag op de Zuidfoor in Brussel. Mijn vriendin en ik staan samen met A voor een van de engste attracties van de hele kermis. A is de negentienjarige jongen van wie we onlangs steunfiguur werden. Op z'n vijftiende ontvluchtte hij in z'n eentje de oorlog in zijn land en na een lange levensgevaarlijke tocht bereikte hij in 2022 ons land als niet-begeleide minderjarige asielzoeker.

 

Samen staren we naar de Booster. 'In Saudi-Arabië is de arm van zo'n ding eens afgebroken en stortten alle inzittenden tepletter op het asfalt', fluistert mijn vriendin in mijn oor. Helaas: het is te laat om terug te trekken: A staat al aan de kassa om voor ons drie te betalen. 'Niets van', zeg ik terwijl ik zijn bankkaart wegduw. 'Vandaag trakteren wij jou om je goede nieuws te vieren.'

 

'Welk goed nieuws?', vraagt de stoere foorkramer achter de kassa mij rechtuit. Ik sla tilt. Los van de vraag of het wel aan mij is om over zoiets persoonlijks in de plaats van A te antwoorden, blokkeer ik nog op een ander vraagstuk. Wat als de brede Vlaamse foorkramer die voor me zit, het - op z'n zachtst gezegd - niet hoog op heeft met vluchtelingen? Het lijkt wel of ik aan hokjesdenken doe om te voorkomen dat A ten prooi valt aan hokjesdenken.

 

Terwijl ik mijn hoofd erover breek, wacht de foorkramer op het antwoord. En bij gebrek aan een ander plan, vertel ik de man gewoon de waarheid. 'A heeft na jaren wachten eindelijk zijn papieren gekregen en mag dus in België blijven', zeg ik met een bang hartje. De foorkramer wendt zijn blik tot A. Ik hou mijn adem in. Plots verzacht zijn gezicht. 'Proficiat, man', zegt hij met een oprechte glimlach. En hij geef A een veelbetekenend vuistje.

 

Met een week hartje stap ik in de Booster. Als de arm van dat ding straks afbreekt, dan is het laatste wat ik in mijn leven zag het mooiste van de mens.