WIJ ZIJN ZIJ

29 december 2024 - Schaarbeek

Gisteren ging ik naar de cinema. Wat ik daar zag heeft mij diep geraakt.

​

Ik weet niet over welke film Raymond van het Groenewoud het had toen hij deze zinnen schreef, maar voor mij zijn ze van toepassing op de hartverscheurende documentaire “No Other Land”. Een film over de decennialange Israëlische bezetting van de Palestijnse gebieden. Net zoals in de beklijvende documentaire “5 Broken Camera’s” beleef je de systematische ontmenselijking en segregatie door de ogen van een doodgewone Palestijnse familie. Het zijn mensen zoals jij en ik, die al generaties lang in hun geboortedorp wonen. Op anderhalf uur tijd bouw je een band met hen op. Ondertussen zie je hoe hun huizen zonder reden worden gesloopt en hoe hun onschuldige zonen zonder reden op klaarlichte dag worden doodgeschoten. Je wordt stil en je denkt: erger dan dit kan niet. 

​

Maar alles wat je ziet, dateert van vóór 7 oktober 2023. En dus weet je dat het ergste nog moet komen. Je weet dat al deze onschuldige vaders, moeder en kinderen binnenkort doelbewust uitgemoord zullen worden, tot er niemand meer overblijft. En dat de wereld zal toekijken, maar niets zal ondernemen.

​

Je wil iets doen, maar je weet niet wat. Misschien is het meest zinvolle dat je nu kan doen, deze film aanraden aan anderen. Vooral aan zij die een genocide te complex vinden om er überhaupt iets van te vinden. Je mag en wil niet op hen neerkijken omdat ze wegkijken van de dagelijkse gruwel. Dat doe je zelf ook. Maar vanbinnen hoop je dat ze niet wegkijken omdat (ze denken dat) deze mensen niet op hen lijken. Want wij zijn zij. En zij zijn wij.

​

En dat brengt je terug bij de kracht van het medium documentaire. Coming-of-Age films als deze slagen erin om mensen niet als nieuws, maar wel als mensen te tonen. Je leeft elke minuut met hen mee. Je hoopt met heel je hart dat ze ongedeerd blijven. En dat het onrecht stopt.

​

Voor het slapengaan denk je terug aan je studies Journalistiek; toen je opkeek naar wereldberoemde journalisten en documentairemakers. Je wilde worden zoals zij. Nu, twaalf jaar later, heb je vooral bewondering voor moedige burgers als Basel Adra, Emad Burnat en Waad Al-Kateab. Geen van hen wilde ooit journalist worden. Maar de camera was hun enige verzetsmiddel tegen geweld op weerloze burgers. En hun journalistiek nalatenschap is van onschatbaar belang.

​

Leve hun moed.